Του Πέτρου Κατσάκου
Όταν τους είπαμε ότι η ΔΑΚΕ Θεσσαλονίκης αναπαράγει τις φασιστοεξυπνάδες του Παππά της Χ.Α. για να στηρίξει τις ακροδεξιές καταλήψεις στα σχολεία, μας είπαν ότι δεν ήταν η ΔΑΚΕ, αλλά ένας που δεν τον ξέρετε που το έγραψε και μετά το πήρε και ο χρυσαυγίτης και το ανέβασε στο Τwitter και άντε βρες άκρη.
Όταν τους είπαμε ότι η βαρυσήμαντη καταγγελία του αρχηγού τους για την κυβέρνηση που τάχα αντάλλαξε τη Μακεδονία για κάτι ψωροσυντάξεις είναι πιστή αντιγραφή των όσων ο Μιχαλολιάκος εδώ και καιρό κραυγάζει στις φασιστοσυνάξεις τους, μας είπαν ότι δεν είπε ακριβώς αυτό ο Μητσοτάκης, αλλά κάτι άλλο, που το άκουσε να το λένε κάτι τύποι σε ένα καφενείο.
Τώρα που ο σκιώδης αρχηγός τους παπαγαλίζει αυτάρεσκα κάτι χρυσαυγίτικα εμέσματα για “σαμπάνια, χαβιάρι και Βελουχιώτη Άρη”, συνθήματα που κυκλοφορούν εδώ και μήνες στα φασιστοσάιτ του μίσους, φαντάζομαι πως κάτι θα βρουν να απαντήσουν και να αποστομώσουν όλους όσοι τολμούν να ψελλίσουν το παραμικρό για την συνεχιζόμενη κατρακύλα της Ν.Δ. προς τα ακροδεξιά και την ολοένα και μεγαλύτερη ταύτιση απόψεων μεταξύ των δύο πολιτικών φορέων στην αντιμετώπιση του εξ αριστερών κινδύνου. Ενός κινδύνου που αναβιώνει πλέον με όρους βγαλμένους από τις πιο σκοτεινές και τις πιο επικίνδυνες εκφάνσεις ενός λόγου που υποστηρίζει τη συντριβή του πολιτικού αντιπάλου “όχι μόνο γι’ αυτά που κάνει αλλά και γι’ αυτά που πιστεύει”.
Η πλήρης ενσωμάτωση της ακροδεξιάς ατζέντας στον λόγο του Κυριάκου Μητσοτάκη αποτελεί και το οριστικό κλείσιμο των συνόρων στις σχέσεις της Νέας Δημοκρατίας με τον φιλελευθερισμό και τη λεγόμενη Κεντροδεξιά και την ταύτιση του αρχηγού της αξιωματικής αντιπολίτευσης με το πολιτικό μοντέλο της ευρωπαϊκής Νέας Δεξιάς, που συνδυάζει τον οικονομικό νεοφιλελευθερισμό με τον εθνικισμό και τη μισαλλοδοξία.
Το μόνιμο άγχος του Κυριάκου Μητσοτάκη -που βλέπει συχνά πυκνά τον αντιπρόεδρό του να τον προσπερνά από δεξιά- μη και φανεί “κατώτερος” του Αντώνη Σαμαρά έχει εξαϋλώσει τις όποιες προσπάθειες ιδεολογικής εξισορρόπησης της Ν.Δ. μεταξύ των ακραίων και των “καραμανλικών”, με τους πρώτους να αναλαμβάνουν ηγεμονική θέση, κάνοντας πράξη αυτό που κάποτε επιχειρήθηκε να περιγραφεί ως ένα μοντέλο “σοβαρής Χρυσής Αυγής”. Ένα μοντέλο που μπορεί να άργησε λόγω της δολοφονίας του Παύλου Φύσσα να πάρει σάρκα και οστά, αλλά τελικά εμφανίστηκε.
Πηγή: Η Αυγή
